Piórnik

W wolnym czasie zdarza mi się napastować szkicownik, brudnopis, sudoku i krzyżówki - traktuję to, jak coś w rodzaju terapii zajęciowej. Wprawdzie mogłabym siedzieć przy swoim "roboczym" stole i elo - tylko, że ja lubię się przemieszczać. Chata jest jak labirynt, mnie się nie chce nosić pisaków w garści, więc postanowiłam sobie ułatwić życie. I chyba w końcu trafiłam na odpowiedni piórnik. Zdaje się, że będzie idealny na moje "wędrówki" po domu i ogrodzie. Może sprawdzi się też na wyjazdy.

Wybrałam Kipling, wariant admiral blue metallic. Jest taki... poliestrowy XD 

Komora jest szeroka i głęboka, a to dobrze, nawet bardzo dobrze - bo oprócz swoich podręcznych przyborów, zmieszczę tutaj ładowarkę do telefonu, e-fajkę, krople do oczu i co tam mi jeszcze będzie potrzebne.

A teraz zawartość. W sumie nic nadzwyczajnego - ot, przybory dostępne w większości sklepów (jeśli nie stacjonarnych, to internetowych na pewno). Gdyby kogokolwiek z was interesowało coś konkretnego, to macie poniżej spis tych rzeczy:

Cienkopisy i zakreślacze Stabilo, dwa pióra Lamy (wyjątkowo odporne na zniszczenia, tyram je potężnie, a one ciągle są śliczne i działają bez zarzutu, polecam), automatyczny ołówek i długopis FaberCastell, długopis Zenith, trójkątna linijka Milan (wygląda ładnie, ale jest niezbyt poręczna - chociaż można do niej przywyknąć), zielony marker i pomarańczowy pisak z Prismacolor, gumka Pentel (używam ich od lat i póki co, nie znalazłam lepszego zamiennika), korektor w taśmie M&G i niebieski skrzek w probówce, czyli miętówki ze stacji benzynowej.

Oto i małpiszon - podobno goryl. Ma on tę niesamowitą właściwość, że jednocześnie jest brzydki (ale nie aż tak, żeby oczy krwawiły od samego patrzenia), ale i w jakiś nieokreślony sposób fajny (i to na tyle, że zdecydowałam go nie odpinać).

Tego typu breloki, w odpowiednio dobranych barwach, znajdziecie przy wszystkich piórnikach Kipling.

Mam nadzieję, że piórnik faktycznie będzie tak wytrzymały, na jaki wygląda i posłuży mi chociaż przez parę lat. Wprawdzie szanuję swoje rzeczy, ale wszystko się w końcu zużywa (i to coraz szybciej - takie przynajmniej odnoszę wrażenie. Jakby materiały były coraz gorszej jakości). 

A tak w ogóle, to piórniczki kojarzą mi się głównie z latami szkolnymi, mniej więcej od podstawówki do gimnazjum. To był mocno specyficzny czas, do którego staram się nie wracać we wspomnieniach. Myślę jednak, że kiedyś pewnie napiszę kilka słów o tym, jak głęboko zakorzeniony, przybierający wręcz toksyczną formę materializm, panował w moich dawnych klasach. Tymczasem, na dzisiaj to by było na tyle i do następnego!